Rozdział 42

- oczami Zayn’a -

Obudziłem się o 10 : 30 . Jestem rannym ptaszkiem , nie ma co . Przypomniało mi się , że dzisiaj idziemy do wesołego miasteczka . Będzie ubaw ! Założyłem spodnie i bez koszulki zszedłem na dół , aby zrobić sobie coś na śniadanie . Na miejscu siedzieli już wszyscy .

- Witaj śpiąca królewno – powiedział Niall .

- Spadaj – odpowiedziałem mu .

Zauważyłem , że dziewczyny się na mnie dziwnie gapią , jak w obrazek . Postanowiłem to olać . Krzątałem się po kuchni , robiąc sobie kanapki , kiedy usłyszałem głos Harry’ego .

- Ali , jak chcesz to mogę zdjąć dla ciebie koszulkę , nie musisz się tak gapić na Zayn’a !

Rozległ się śmiech .

- Ale on ma rację ! – krzyknął Louis – Sara , zostaw go !

Wybuchły śmiechem , z resztą ja , Niall i Liam też .  

- Widzicie , wam dużo brakuje , dlatego patrzą się na mnie – zaśmiałem się .

Spojrzeli się na siebie porozumiewawczo . Nie wiedziałem co to może oznaczać .

- Tak myślisz ? To patrz ! – powiedział Harry i zdjął koszulkę , a Lou zrobił to samo .

Miny dziewczyn były bezcenne .

- Taa i co ? – powiedziałem z drwiną w głosie .

Obrócili się do Sary i Ali .

- Dziewczyny , co myślicie ? – spytał Lou .

- Emmm …nooo … bo… -  jąkała się Ali .

- Co to jest ?  – przerwała Sara i podeszła do Lou .

Z jego kieszeni od jego bluzki , którą trzymał w ręce wypadła jakaś kartka .

- oczami Sary -

Podniosłam kartkę z podłogi i zaczęłam czytać na głos .

Kochany Synku !

Mam nadzieję , że jakoś się trzymasz i że nie uganiasz się za panienkami , jak to zwykle bywało .Kotku , bardzo za tobą tęsknimy i czekamy aż wrócisz . Pamiętaj o codziennej higienie i zdrowym odżywianiu . Wiem , że nie ma tam domowych obiadków , ale mam nadzieję , że głodny nie chodzisz . Kocham Cię ,

                                                                                                                       Mama

Gdy to przeczytałam , po prostu mnie zatkało .Nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać . Nagle rozległ się pojedynczy śmiech Niall ‘a . Spojrzałam na niego .  Leżał na krześle i śmiał się jak opętany . A , że on ma tak zaraźliwy śmiech , wszyscy po kolei zaczęli mu wtórować .

- Co … co to jest ? – usiłował się pytać Harry .

- Nic ! – wrzasnął Lou i wyrwał mi kartkę z ręki .

Wtedy ja też zaczęłam się śmiać .

- „ Pamiętaj o codziennej higienie” -  śmiał się Niall .

- Człowieku ty masz ponad 20 lat ! – powiedział Liam .

Lou robił się coraz bardziej czerwony .

- Ej no dobra zamknijmy się już – powiedziałam .

Zayn odchrząknął i powiedział .

- Sara  ma rację , zamknijmy s… - nie skończył , bo znowu wybuchł śmiechem .

Louis wybiegł z kuchni , a ja za nim . Wbiegł po schodach do pokoju i zatrzasnął się w nim .

Dziwne – pomyślałam . To do niego nie pasuje .

- Louis , otwórz , proszę cię – prosiłam .

Nie odezwał się . Chyba nieźle się wściekł . Zapukałam znowu . 

- Lou , no proszę cię , otwórz . Nie będę się już śmiała , ale otwórz .

Otworzył . Miał policzki mokre od łez i czerwone napuchnięte oczy . Był załamany .

- Louis…

- Dobrze się bawiłaś ?! – krzyknął .

- Louis , to nie tak , nie złość się na mnie ! – powiedziałam .

Obrócił się do mnie tyłem i odszedł  . Podeszłam do niego i położyłam mu rękę na ramieniu . Odsunął się .

- Nie wpadłaś na to , że ja nie chcę , żeby ten list ujrzał światło dzienne ? – spytał już spokojniej.

- Louis , no przepraszam , nie wiem co mi przyszło do głowy  , wybacz mi .

- Ohhh… - podszedł do mnie – wiesz , że nie umiem się na ciebie gniewać . Ale obiecaj mi , że nigdy już tego nie zrobisz – powiedział i spojrzał mi w oczy .

- Obiecuję – powiedziałam , a on przytulił mnie .

Do pokoju weszli pozostali .

- Eeee , stary … przepraszamy – powiedział Harry .

- No , głupio nam – zgodził się Liam .

- Wybaczysz ?  – skończyła Ali .

- Ok. , wybaczam – odpowiedział Lou i wszyscy się na niego rzuciliśmy .

Nagle odezwał się Zayn .

- Wesołe miasteczko !

No tak , mieliśmy dzisiaj jechać .

- No to zbierajmy się – powiedziałam .

Po 10 minutach , wszyscy staliśmy gotowi do wyjścia .

* na miejscu *

Wysiedliśmy z auta . Naszym oczom ukazał się wielki młyn diabelski .

- Musimy na to iść ! –powiedział Lou .

Ruszyliśmy w stronę młyna .

- Proszę 7 biletów  - powiedział Zayn .

Po przejściu bramki usiedliśmy w gondolach . Ruszyło ! Widok był niesamowity . Cały Londyn . Po paru obrotach , młyn zatrzymał się . Wyszliśmy i zaczęliśmy się rozglądać za czymś ciekawym . Naszym oczom ukazał się dom strachów .

- Tooo idziemy – zapytał Harry Ali .

- No jasne – odpowiedziała mu .

W rezultacie , wszyscy się zdecydowaliśmy . Najlepsze były piski Zayn’a .

- Zayn , kotku , już ci nigdy nie pozwolę do tego wejść , przecież ty zawału dostaniesz – powiedział Harry i zaczął mu miętolić policzek . Zayn w odpowiedzi trzepnął go w łeb.

- Może się jakoś podzielimy i każdy pójdzie w swoją stronę ? – zaproponował Niall .

Zgodziliśmy się . Wyszło na to , że ja i Lou byliśmy razem , Ali z Harrym , i reszta .

 - oczami Ali -

- To gdzie idziemy ? – spytałam .

- Hmm… nie widzę tu nic ciekawego – odpowiedział mi Harry .

Porozglądałam się .

- Patrz , wróżka – wskazałam palcem .

- Chcesz tam iść ? – spytał zdziwiony .

- No , a co nam szkodzi ?

Weszliśmy do środka . Panowała dziwna atmosfera  . Wszędzie czerń i fiolet .Przy stoliku siedziała starsza pani , ubrana w błyszczącą sukienkę .

- Chodźcie do wróżki Adeli – odezwała się .

Spojrzałam na Harry’ego . Usiedliśmy na krzesłach .

- Podaj dłoń – zwróciła się do Harry’ego .

Niepewnie wyciągnął do niej rękę . Milczała chwilę , po czym odezwała się .

- Twoja linia życia dużo mówi . Widzę szczęśliwą przyszłość . Pieniądze , cudowną żonę i dzieci . Ale co to ? Coś się stanie . Coś się stanie w najbliższej przyszłości . W przeciągu kilku miesięcy , nie więcej .

Spojrzałam na Harry’ego . Jego mina była bezcenna . Był przerażony . Wyszliśmy z namiotu .

- Harry , czemu nic nie mówisz ? – spytałam .

- Czy ty słyszałaś co ona powiedziała ?

- Nooo – zaśmiałam się – będziesz mieć pieniądze , cudowną ŻONĘ i DZIECI – zaakcentowałam słowa żona i dzieci .

- Ale nie o to mi chodzi . Stanie się coś…

- Harry , proszę cię  , nie mów mi, że jej uwierzyłeś .

- To wróżka .

- Wróżka wyłudzająca pieniądze od ludzi .

Wzruszył ramionami . Zauważyliśmy faceta z watą cukrową , więc do niego podeszliśmy .

-oczami Liam'a-

- Ludzie, jak można tak dużo jeść?! Przecież on zaraz pęknie!- krzyczałem, wskazując rękami na Niall'a.
-Mnie się pytasz?- powiedział niechętnie Zayn, opierając się łokciem o stolik, przy którym siedzieliśmy już od godziny.
- Skończyłem- powiedział Niall- trzy hot-dogi, dwa hamburgery, dwa jabłka w karmelu i jedna, wielka wata cukrowa!- wymieniał uradowany.
- Nie rozrywa cię może od środka?- zapytałem.
- Nie, nic takiego nie czuję- uśmiechnął się szeroko.
- Dobra, koniec tego dobrego. Teraz idziemy tam!- wykrzyczał Zayn i wskazał palcem na... ogromną kolejkę górską. Szybko pobiegł do kasy po bilety, a ja i Niall byliśmy już w drodze w wyznaczone miejsce.
- Chyba żartujesz!- krzyknął Niall- przecież ja tam zwrócę to jedzenie!
- Trzeba było tyle nie jeść- powiedział Zayn, który właśnie do nas dołączył- A wiesz co jest najlepsze?
- Nie, nie wiem, ale wiem, że zaraz mi powiesz.
- Ta oto kolejka- wskazał palcem na kolosa obok nas- nosi nazwę w sam raz dla ciebie, a mianowicie "Paw"- zaczął się śmiać, a ja dołączyłem do niego. Niall niepewnie spojrzał w górę, ale nic nie powiedział. Byliśmy już przed samym wejściem na kolejkę. Wsiedliśmy do wagonika i powoli ruszyliśmy w górę. Nie powiem, było strasznie wysoko. Wjechaliśmy na samą górę i zaczęliśmy lekko skręcać. Nagle, w momencie zaczęliśmy spadać w dół, a potem szybko wróciliśmy w górę. Obróciliśmy się do góry nogami i znowu zjechaliśmy w dół. Takie kółko powtórzyło się jeszcze dwa razy. Nie wiedziałem co się ze mną dzieje i jak się nazywam. Czułem się jakbym leciał. Nagle bardzo mocno nami szarpnęło. Oderwałem się od siedzenia i gwałtownie przywarłem do niego z powrotem. Rozejrzałem się dookoła i zobaczyłem, że przejażdżka się skończyła. Popatrzyłem na Zayn'a. Miał zamknięte oczy, ale się śmiał. Potem spojrzałem na Niall'a, wyglądał tak jakby zaraz miał zwrócić. Szybko wysiadł z kolejki i biegiem ruszył do łazienki.
- Wiedziałem, że tak będzie- zaśmiał się Zayn. Ruszyliśmy w stronę toalet, zobaczyć czy nasz przyjaciel jeszcze żyje. Ku naszemu zaskoczeniu właśnie wychodził z kabiny. Był cały zielony, podszedł do umywalki i oblał twarz zimną wodą.
- Nigdy więcej...- wydusił i spojrzał na nas wzrokiem mordercy. Nie zwracając na nic uwagi zaczęliśmy mu uciekać. Wybiegliśmy na zewnątrz i biegliśmy przed siebie. Po gonitwie lekko zwolniliśmy. Obejrzałem się do tyłu i nie zdążyłem nic powiedzieć, bo blondyn rzucił się na mnie i Zayn'a. Upadliśmy na ziemię. Zayn śmiał się w niebogłosy, Niall darł się równie głośno, a ja starałem się zapanować nad sytuacją. Wokół nas zrobiło się już duże zbiorowisko. Zebraliśmy się i szybkim tempem ruszyliśmy w stronę karuzeli dla dzieci.

-oczami Zayn'a-

Nadal rozbawiony całą sytuacją przystanąłem, żeby odetchnąć.
- Ciekawe gdzie podziewa się reszta?- zapytał Liam, który patrzył na dzieci, kręcące się w kółko na karuzeli.
- Znam odpowiedź na twoje pytanie- powiedział Niall i wskazał na dwa konie na karuzeli. Na jednym z nich siedziała Sara. Śmiała się, a był to nadal rzadki widok, a na drugim wygłupiał się Louis. Udawał, że jest na rodeo i łapie kowboi na lasso. To naprawdę wyglądało komicznie, bo krzyczał przy tym: "I ha... Ja Brytyjczyk łapię na lasso kowboi z Dzikiego Zachodu. Świat schodzi na psy!". To było nie do opisania.
Kiedy karuzela się zatrzymała podeszliśmy do naszego "Brytyjskiego Kowboja" i jego dziewczyny.
- Witajcie przybysze z Zachodu. Co wy na to aby poszukać naszej drugiej parki i wrócić do domu?- zapytał Liam.
- Oczywiście mój drogi kompanie, tylko najpierw zaprzęgnę swojego wiernego rumaka i razem z moją dziewczyną ruszę ku zachodzącemu słońcu- powiedział dumnie Louis i przewrócił Niall'a tak, że ten upadł na ręce i opierał się dłońmi i kolanami o ziemię.
- Proszę moja kochana, zasiądź wygodnie na mym pięknym rumaku i razem opuśćmy to miejsce.
- Czyś ty kompletnie zwariował?! Ja nie jestem żadnym koniem, tylko podobno twoim przyjacielem!- krzyknął Niall, podnosząc się z ziemi. Strzelił Louis'owi focha i ruszył przed siebie.
- Niall, zaczekaj! Przecież wiesz, że cię kocham. Nie obrażaj się o takie głupstwo!- krzyczał za nim Lou.
- Wybaczcie ci tylko pod jednym warunkiem- blondyn zatrzymał się i odwrócił w naszą stronę.
- Zrobię co zechcesz!
- Jak będziemy w domu to zrobisz kolację dla wszystkich, potem naszykujesz mi kąpiel, a następnie włączysz mi film, a kiedy już zasnę, przeniesiesz mnie do mojego pokoju i tulisz do snu- powiedział z wielką powagą Niall, a my zaczęliśmy się śmiać.
- Ty tak na serio?- zapytał Lou przez śmiech.
- Jak najbardziej- odpowiedział mu.
- Dobra zgoda, a teraz chodźmy poszukać Hazzy i Ali- polecił Louis i ruszyliśmy na poszukiwania.

-oczami Louis'a-

Trochę mnie zdziwiły rozkazy Niall'a, no ale co począć.
Chodziliśmy po całym wesołym miasteczku, ale nigdzie nie było ani Ali, ani Harry'ego.
- Może po prostu do nich zadzwonimy- zaproponowała Sara.
Ja wyciągnąłem telefon i wykręciłem numer Loczka.
- Halo...- usłyszałem w telefonie.
- Harry, gdzie wy jesteście?! Szukamy was już od godziny. Zaraz zamykają miasteczko!- krzyczałem do słuchawki.
- Nie gorączkuj się tak, bo ci żyłka na szyi wyskoczy- zaśmiał się Harry- Jestem z Ali w domu- powiedział spokojnie.
- Gdzie?! Jak to w domu?!
- No normalnie. Nudziliśmy się więc urządziliśmy sobie długi spacer, a teraz jemy kolację.
- Dobra. Nie ważne. My zaraz ruszamy do domu więc nie narozrabiajcie tam- powiedziałem.
- Bardzo śmieszne. Dobra to do zobaczenia- powiedział i się rozłączył.
- No i?- zapytał Liam.
- Są już w domu i jedzą kolację- powiedziałem
- A to samoluby- oburzył się Niall i ruszyliśmy w stronę domu.
Doszliśmy na parking i wsiedliśmy do mojego kochanego autka. Było już ciemno, a niebo było zachmurzone. Zaczęło padać, a na horyzoncie widać było błyskawice.
- No ładnie...- powiedział Liam.
- Przynajmniej nie zaczęło padać jak byliśmy w wesołym miasteczku- powiedział Niall.
- Na kolejce górskiej- dodał swoje trzy grosze Zayn, a Liam zaczął się śmiać.
- Na kolejce?- zapytała Sara.
- Cicho!!! I tak jesteś wściekły na tych pajaców więc na ciebie już nie chcę się wkurzać- krzyknął Horan.
- Dobra nie wnikam- powiedział Sara i włączyła radio. Właśnie kończyła się piosenka "Blow me"- Pink, a zaczynało się nasze "One thing". Liam zaczął śpiewać swoją solówkę razem z radiem, a kiedy przyszła kolej nieobecnego Harry'ego, Sara zajęła jego miejsce. Przez całą piosenkę godnie zajmowała jego miejsce(oczywiście tylko ten jeden raz). Miała taki piękny głos. Kiedy piosenka się skończyła, zapadła cisza.
- Chłopaki?- zaczęła Sara- Jak to jest słyszeć swoją piosenkę w radiu?- jej pytanie zszokowało nas wszystkich.
- Yyyy... Sam nie wiem. Trochę śmiesznie, ale też cieszymy się, że tworzymy muzykę, którą mogę wszyscy usłyszeć- powiedział Zayn.
- A czemu pytasz?- nie mogłem się powstrzymać od zadania tego pytania.
- Po prostu jestem ciekawa jak to jest- powiedziała i popatrzyła na mnie- Kiedyś to było moje marzenie, żeby usłyszeć się w radiu.
- A teraz? Nadal o tym marzysz?- zapytał Liam.
- Czy ja wiem...- powiedziała i w tym samym czasie podjechaliśmy pod dom. Wyszliśmy z samochodu i skierowaliśmy się do drzwi. Niall otworzył je i weszliśmy do środka.
- Louis?- zwrócił się do mnie- mam nadzieję, że pamiętasz, że teraz robisz nam kolację?
- Niestety tak, ale potem nie miej do mnie pretensji, że się czymś zatrułeś- odpowiedziałem mu i wszedłem do kuchni.
Kompletnie nie wiedziałem co mam zrobić. Zajrzałem do lodówki, ale nic w niej nie znalazłem. Sięgnąłem po telefon i zadzwoniłem do pizzerii. Zamówiłem trzy różne pizze i wyszedłem przed dom. Czekałem na dostawcę, a kiedy się pojawił, zapłaciłem mu i wróciłem do kuchni. Rozłożyłem kawałki na talerzach i postawiłem je na stole.
- KOLACJA!!!- krzyknąłem i w momencie przy stole siedzieli już Liam, Zayn i Sara- a gdzie Niall i Harry z Ali?
- Niall już idzie, a Harry i Ali są zamknięci w pokoju, a ja nie wnikam co tam robią- zaśmiał się Zayn.
- Jedzenie!- krzyknął uradowany Niall, który właśnie się do nas dosiadł.
- Smacznego życzę- powiedziałem i zabrałem się za kawałek jednej z pizzy.
- Widzę, że poszedłeś na łatwiznę i zamówiłeś, a nie zrobiłeś jedzenie- powiedział Liam.
- Owszem, ale w zamian zamówiłem nowe rodzaje, bo wiem, że Niall'ek lubi nowości.
- Ta jest pyszna...- powiedział nasz głodomor - Czuję ser, szynkę, pomirody, ogórki, paprykę, pieczarki i... boczek- wymieniał.
- Ja mam tą samą- powiedzieli równo Zayn i Sara.
- Moja jest z...- zaczął Liam- Zaraz! Tą samą?! Niall, powiedz jeszcze raz co na niej masz!
- Po co?- zapytał. Sam nie wiedziałem o co mu chodzi. Wszyscy byliśmy tak zajęci jedzeniem, że nie zwracaliśmy uwagi na panikującego Liam'a.
- A po to, że o ile się nie mylę to wymieniłeś OGÓRKI!!!- wrzasną na cały dom.
Właśnie wtedy uświadomiłem sobie, że Sara też to je.
- No nie, znowu to samo!- powiedziałem chórem z chłopakami, a Sara wstała od stołu. Wyszła z kuchni i pobiegła w stronę schodów. Ruszyliśmy za nią, ale była za szybka.

-oczami Harry'ego-

Siedziałem razem z Ali w moim pokoju i odpisywaliśmy fankom na twitterze. Nagle, bez pukania weszła do nas Sara. Podeszła do nas i odepchnęła Ali na łóżko, a mnie przyciągnęła do siebie.
- Co ty wyrab...- nie skończyłem, bo ona pocałowała mnie prosto w dziób . Nie wiedziałem co się dzieję. Odsunąłem od siebie Sarę i popatrzyłem na nią.
- Co się z tobą dzieje?! Przecież ja mam dziewczynę, na dodatek twoją siostrę. A ty... ty masz chłopaka, który stoi tam- powiedziałem i wskazałem na drzwi, w których stali pozostali.
- Znowu zjadła ogórki- powiedział Liam. Wtedy już wiedziałem o co chodzi. Popatrzyłem na Ali. Siedziała na łóżku i patrzyła się na siostrę. Wiedziała, że to nie była moja wina bo podeszła do mnie i mocno mnie przytuliła. W tym momencie popatrzyłem na Louis'a. Miał łzy w oczach, chociaż też wiedział, że Sara nie jest tego świadoma. Niall złapał Sarę za rękę, która o dziwo nic nie mówiła. Kiedy wszyscy już wyszli, zamknąłem za nimi drzwi i nie wracając co się przed chwilą stało wróciliśmy z Ali do poprzedniego zajęcia.

-oczami Louis'a-

Zayn i Liam poszli do łazienek, a ja i Niall zaprowadziliśmy Sarę do kuchni, żeby podać jej leki.
- Tu są- powiedział blondyn, wyjmując z szafki pudełko z tabletkami.
Podaliśmy jej jedną tabletkę i ruszyliśmy w stronę pokoju. Aby lek mógł zadziałać, Sara musi położyć się spać. Wszedłem do pokoju, a Niall pomógł mi położyć ją na łóżku.
- Dlaczego ona nic nie mówi?- zdziwiłem się.
- Nie wiem, może to takie objawy?
- Może... Dzięki za pomoc- powiedziałem, a mój przyjaciel wyszedł z pokoju. Już miałem zamykać drzwi, ale Niall się wrócił.
- Wybaczam ci tego rumaka- uśmiechnął się i poszedł do siebie.
Zamknąłem drzwi i usiadłem na łóżku, obok Sary. Moja Marchewka już spała, więc sam postanowiłem się położyć. Przebrałem się w piżamę i zająłem miejsce obok mojej dziewczyny.

Jooooł !!! Ta da ! Rozdział 42 , czyli ten, od którego rozdziały są dłuższe :D cieszycie się ? Podobał się ?  

Aisa :P