Rozdział 45.!

*20.12.2012*

-oczami Sary-

Minęły już ponad trzy miesiące, a po Ali ani śladu. Już powoli tracę nadzieję, że kiedykolwiek ona do nas wróci. Z tych wszystkich nerwów mam prawie taki sam apetyt jak Niall, a potem to wszystko zwracam. Chłopcy też to wszystko przeżywają, odwołali wszystkie publiczne wystąpienia. Najgorzej znosi to Harry. Co wieczór wypija butelkę czystej i zasypia, a na następny dzień nie wie co się z nim działo. Policja nadal nic nie wie. Marian jakby zapadł się pod ziemię, a moja siostra razem z nim.
- Harry zostaw to!!!- usłyszałam krzyki dobiegające z łazienki. Szybko tan pobiegłam, a na miejscu znalazłam Louis'a trzymającego rękę Hazzy, w której była żyletka.
- Czyś ty zwariował?!- krzyknęłam.
- Ja nie mogę bez niej żyć rozumiecie to!!!- krzyczał- Ona już nie wróci! Policja nie robi kompletnie nic, żeby ją znaleźć!
- Oni jej szukają, rozumiesz! Myślisz, że mnie jest łatwo?! Przecież to moja siostra!- odkrzyknęłam.
- A moja kuzynka!- nagle odezwał się Niall, który pojawił się nie wiem skąd.
- Widzisz... Nie tylko tobie jest trudno to przejść- powiedział Louis- Jak myślisz, jak Ali zareaguje jak jej powiemy, że odebrałeś sobie życie?
Chłopak upadł bezwładnie na podłogę i zaczął płakać. Lou pomógł mu wstać i zaprowadził go do jego pokoju. Ja i Niall zeszliśmy na dół do kuchni, coś zjeść... Znowu...
Nagle zadzwonił telefon. Kuzyn poszedł odebrać.
- Halo? Tak, tak... Już jedziemy!!!- krzyczał do słuchawki, a kiedy ją odłożył zaczął się ubierać.
- Gdzie ty idziesz?- zapytał Zayn, schodząc z góry.
- Na komendę! Podobno wpadli na jakiś trop!- kiedy to usłyszałam ucieszyłam się jak małe dziecko z lizaka. Zawołałam pozostałą trójkę i zaczęłam się ubierać. Harry latał po domu jak poparzony, Lou uspokajał jego i mnie przy okazji, a Liam próbował się ubrać, ale nie mógł się dopchać do butów.
Kiedy już wszyscy byliśmy gotowi do wyjścia, biegiem wsiedliśmy do auta i po 5 minutach byliśmy na komendzie.
- Gdzie te informacje, tropy, czy jak to się tan zwie!- dopytywał się Niall.
- Niech się pan uspokoi i zobaczy na to.- powiedział policjant. Wszyscy podeszliśmy do komputera, gdzie było wyświetlone zdjęcie, a na nim Marian!!!
- To ten dupek! Gdzie on jest?!- krzyczałam, a zaraz potem upadłam na krzesło.
- Sara!- krzyknął Louis- Wszystko ok?
- Taj, po prostu kiedy go widzę to robi mi się słabo.
- Zdjęcie zostało zrobione dziś rano. Nasi ludzie go śledzili i dotarli do opuszczonego domu w lesie. Najprawdopodobniej jest nam nasza poszukiwana.
- To na co wy jeszcze czekacie?! Dlaczego nie wchodzicie do środka?!- awanturował się Harry.
- Mamy zamiar to zrobić dzisiaj, ale najpierw chciałem się upewnić czy to na pewno on- wytłumaczył mężczyzna.- Teraz zostaniecie tutaj, a ja pojadę pod ten dom, ok?
- Tak jest!- krzyknęliśmy chórem.

-oczami Ali-

Jestem wykończona, głodna, zmęczona! Dlaczego on mnie nie zabił od razu tylko kazał tak cierpieć?! Dał mi raptem kilka kromek chleba i nic więcej. Siedzę w tej ciemnej piwnicy i nawet nie wiem jaki dziś dzień...
- POLICJA!!!- usłyszałam krzyki i strzały w góry. Co jest?! Znaleźli mnie, na prawdę mnie znaleźli! Usłyszałam jak Marian wchodzi do tego pomieszczenia gdzie byłam.
- Idziemy!- krzyknął i przerzucił mnie związaną przez ramię. Wierciłam się, ale to ni nie dawało. Wyszliśmy w piwnicy, jednak nie udało się wydostać na zewnątrz.
Próbowałam krzyczeć, ale moje usta były zaklejone taśmą.
- Puść ją!- krzyknął jakiś policjant. Byliśmy otoczeni, więc nie było już żadnej drogi ucieczki. Marian najzwyczajniej w świecie się poddał. Postawił mnie na ziemi, a sam, bez słowa, oddał się w ręce policji.
- Pomogę ci- zwrócił się do mnie jeden z mych wybawców. Mężczyzna odkleił mi taśmę i mogłam swobodnie poruszać ustami.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję...- mówiłam, tuląc go.
- Nie dziękuj mnie, tylko osobom, które na ciebie czekają.
- Łiiiiiii...- uradowałam się.
- Chodź, jedziemy na komendę, bo twoi przyjaciele już się niecierpliwią. Załóż to- powiedział i podał mi kurtkę policyjną
Wyszliśmy na światło dzienne. Śnieg(?) raził niesamowicie...
- Zima?- zdziwiłam się- Ile ja tam siedziałam?
- Ponad trzy miesiące...
- Ile?!- teraz moje oczy wyszły na wierzch.
Wsiadłam do samochodu. Policjant dał mi kanapkę, którą pochłonęłam niczym Niall.
Jechaliśmy ok. pół godziny, a na miejscu czekali na mnie moi najdrożsi.

-oczami Harry'ego-

Czekanie dłużyło się w nieskończoność. Nagle drzwi otworzyły się, a w nich stała Alicja.
- Aaaaa!!!- usłyszałem tylko głos Sary. Wszyscy podbiegli do Ali i zaczęli ją ściskać i pytać jak się czuje, gdzie była i czy nic jej się nie stało. Kiedy już wszystko było jasne, ona popatrzyła na mnie.
- Ali, ja cię przepraszam... Ja nic nie pamiętam z tamtej nocy, na prawdę- tłumaczyłem się.
- Harry... Wybaczam ci... To porwanie mnie zmieniło i zrozumiałam, że kocham cię najmocniej na świecie i nie mogę bez ciebie żyć- powiedziała i namiętnie mnie pocałowała.
- To teraz możemy w komplecie wracać do domu- ucieszył się Liam. Podziękowaliśmy policji za wszystko i pojechaliśmy do domu.

*trzy dni później*

-oczami Louis'a-

Siedziałem sam z Ali w kuchni.
- Ali... Mam pytanie...- zacząłem.
- Strzelaj- uśmiechnęła się do mnie.
- Kiedy Sara ma urodziny?- to była jedyna rzecz, której o niej nie wiedziałem.
- Jutro...- odpowiedziała.
- KIEDY?! Przecież, przecież...
- Wysłów się w końcu!- krzyknęła.
- Ja też!!!- przecież to jest jakieś inne, jak to się mogło stać?
- Zabawne- zaśmiała się- Dobraliście się, nie ma co...  Jeszcze dziś lecimy do cioci, żeby to świętować.
- A my?! Przecież my też musimy!!!
- Wiem, dlatego zamówiliśmy siedem biletów. Wszystko przewidzieliśmy- powiedziała i wyszła z kuchni.
Co ja jej dam?! Przecież nic dla niej nie mam! Zaraz, zaraz... Już wiem!

-oczami Niall'a-

Wszyscy byli już spakowani i gotowi do drogi.
- Zaraz spóźnimy się na samolot!- krzyknąłem, stojąc z walizką koło drzwi.
- Idę!- odkrzyknęli wszyscy chórem. Po chwili mogliśmy już wychodzić.
Po godzinie jazdy byliśmy już na lotnisku. Dosłownie biegiem odbyliśmy odprawę i wsiedliśmy do samolotu.
Lecieliśmy półtorej godziny. Ja, podobnie jak reszta, całą drogę przespałem. Na lotnisku odebraliśmy bagaże i mogliśmy jechać do domu.
Na miejscu moja mama przywitała nas bardzo gorącymi uściskami i kolacją. Ahhh... jedzenie.
Po posiłku każdy z nas udał się spać.

*następnego dnia, rano*

-oczami Harry'ego-

Zostałem brutalnie obudzony przez Niall'a, Liam'a i Zayn'a. Kazali mi wstać i iść do pokoju Sary. Ahaaa... Podwójne urodziny.
Weszliśmy do pokoju i zobaczyliśmy śpiących jeszcze jubilatów. W międzyczasie dołączyła do nas Ali i ani Horan z tortem w rękach. Ustawiliśmy się wokół łóżka i zaczęliśmy śpiewać "Happy birthday". Nasza parka obudziła się z uśmiechem na ustach. Podziękowali za miłą pobudkę, a potem razem zeszliśmy na dół na tort.
- Przepraszam, ale muszę wyjść- odezwał się Louis i już go nie było.
- Dziewczynki...- odezwała się mama Niall'a- Umówiłam was na wizytę kontrolną do lekarza. Mam nadzieję, że się nie gniewacie?
- Nie no co ty ciociu. Ja chętnie się zbadam po tych wszystkich przeżyciach- uśmiechnęła się Sara, a Ali przyznała jej rację. Obie poszły się ubrać i gruchotem Sary pojechały do przychodni.

Po godzinie siostry wróciły z badań, a Louis'a nadal nie było. Dziewczyny powiedziały tylko, że wszystko jest w porządku.
Siedzieliśmy wszyscy w salonie i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Nagle usłyszeliśmy jakiś samochód, a do domu wszedł Louis.
- Trochę cię nie było- Liam pukał palcem w zegarek.
- Ale już jestem i mam prośbę, aby nasz drugi jubilat wyszedł przed dom- powiedział i znowu zniknął za drzwiami frontowymi. Sara wstała i wykonała polecenie Louis'a. My, ze względu na naszą ciekawość, także poszliśmy sprawdzić co wymyślił chłopak.
Na zewnątrz stał nowy samochód z wielką, czerwoną kokardą.
- Ta dam!!!- Lou wskazała ten oto pojazd- To mój prezent dla ciebie i nie przyjmuję, że go nie chcesz!
- O Boże... Dziękuję ci kochanie. Naprawdę nie musiałeś...- Sara rozpływała się z zachwytu, podobnie jak my wszyscy, bo autko było piękne.
- Ale chciałem- uśmiechnął się.

-oczami Sary-

Po podziwianiu mojego nowiutkiego wozu wróciliśmy wszyscy do salonu. Każdy, oprócz mnie usiadł na kanapie i fotelach. Ja stanęłam na środku pokoju.
- Muszę wam coś powiedzieć...- zaczęłam.
- Mamy się bać?- zapytał Zayn, na co wybuchnęliśmy śmiechem.
- Nie, nie musicie się bać...- uspokoiłam go.
Wszystkie oczy były wlepione we mnie, a ja musiałam powiedzieć to co miałam do przekazania.
- Jestem w czwartym miesiącu ciąży...


No i 45.! Liczę, że będzie tu dużo komentarzy. Ten rozdział dedykuję Wszystkim Czytelnikom...
Jutro Aisa doda pewną notkę(nie rozdział).
Życzę udanego tygodnia i pozdrawiam Wszystkich i Każdego z osobna, a szczególne Komentujących.
Kama ;**