Rozdział 14

- oczami Ali -

Wyszliśmy z galerii i skierowaliśmy się do samochodu. Dziękowałam Bogu, że to już koniec. Trzy bite godziny łażenia z chłopakami po sklepach to jakaś masakra . Inaczej to sobie wyobrażałam. Myślałam , że wybiorą szybko coś fajnego , ale się przeliczyłam. Zachowywali się gorzej niż my , dziewczyny. To nie , tamto nie . A ja tylko stałam i patrzyłam na chłopaków jak wychodzą i chowają się do przymierzalni. Więcej nie dam się w to wciągnąć .

- Możesz się przesunąć ? – usłyszałam głos Zayn’a.

No tak , stałam przy klapie od bagażnika , a on chciał schować zakupy.

- Jasne – odparłam i zrobiłam krok w bok .

Zayn zamknął bagażnik i wsiedliśmy do auta .

- oczami Liam’a -

W domu byliśmy o 13:10 . Zgłodnieliśmy , więc postanowiłem pójść do Hazzy

- Harry , jesteśmy głodni – powiedziałem .

- Są bułki , jest chleb – odparł .

Przewróciłem oczami .

- Harry , wiesz , że nie o to mi chodzi – ciągnąłem dalej .

W tym momencie do kuchni zeszli pozostali .

- Harry nie chce zrobić nam obiadu – poskarżyłem się .

- Co ? Harry , ja umrę , chcesz stracić przyjaciela ?! – dramatyzował Niall.

- Nie umrzesz . Czemu zawsze ja muszę robić obiad ? – oburzył się Hazza .

Pomyśleliśmy chwilę .

- Bo my to takie beztalencia kulinarne – wysilił się Lou .

-Nie -  powiedział stanowczo Harry – ja dzisiaj nic nie robię . Niech ktoś inny się tym zajmie .

- Ale kto ? – spytał zawiedziony Zayn .

Harry popatrzył na nas .

- Na przykład Ali , czemu nie ?

- oczami Ali –

Co ? Ja mam robić obiad ? Ja nie mam pojęcia o gotowaniu . Co on sobie wyobraża ?

- Ja ? – spytałam.

- Ty – odparł Niall – skoro Harry cię wybrał , to chyba coś umiesz – dodał .

- Ale…- nie skończyłam bo Louis mi przerwał

- Poradzisz sobie – poklepał mnie po ramieniu i wyszedł , a za nim reszta .

No pięknie. Ja nie potrafię dobrze jajecznicy zrobić , a oni mi każą zrobić cały obiad . Od czego zacząć ? Rozejrzałam się po półkach . Na jednej z nich stała książka kucharska . Smaki świata – przeczytałam. Sięgnęłam po nią i zaczęłam szukać czegoś w miarę prostego. Rzuciło mi się w oczy polskie danie .  Znalazłam kluski śląskie , schab i mizerię. Zajrzałam do lodówki , żeby sprawdzić , czy mam wszystko , co potrzebne. Niczego nie brakowało. Zabrałam się do roboty .  Zaczęłam od schabu . Miałam mały dylemat czy dodać słodkiej, czy ostrej papryki , więc dodałam obie . Może się nie otrujemy . Po długim czasie przyrządzania mięsa mogłam zacząć robić kluski . To było łatwiejsze. Została mi tylko mizeria. Nie wiedziałam kto jaką lubi , więc nie dodałam octu. Sami sobie dostosują. Po dwóch godzinach miotania się po kuchni w pełnym stresie , SKOŃCZYŁAM.

- obiad ! – zawołałam .

Po chwili wszyscy siedzieli przy stole.

- Proszę – podstawiłam im talerz pod nos – smacznego .

Patrzyli się na mnie z niedowierzaniem, a ja zaczęłam jeść . Chciałam pierwsza spróbować mojego debiutanckiego dania . Chwile później wszyscy poszli w moje ślady. Gdy skończyliśmy , zaczęli się na mnie dziwnie patrzeć . 

- Kłamca ! – usłyszałam Niall’a .

Nie wiedziałam o co mu chodzi .

- Gdzieś ty była tyle czasu ? – powiedział Zayn .

Czułam się otoczona , więc spytałam

- O co wam chodzi ?

Popatrzyli na mnie wzrokiem , jakby chcieli powiedzieć : To ty nie wiesz ?

- Jak to o co ? O twój obiad . Był pyszny ! Gdzie ty nauczyłaś się tak gotować ? – gadał Niall.

Byłam w szoku . Mój pierwszy obiad w życiu im smakował .

- Cieszę się że ci smakował – wydusiłam.

- Nam też smakował – krzyknęła reszta .

- Teraz jest nas dwoje – powiedział Harry .

- Taaa… - mruknęłam pod nosem.

- oczami Harry’ego –

Po obiedzie wszyscy poszli do swoich pokoi . Ja miałem inny plan . Musiałem iść do Ali i pochwalić jej obiad osobiście . Tak też zrobiłem.

- oczami Ali –

Patrzyłam przez okno . Była dziś ładna pogoda , co rzadko zdarza się w Londynie . Usłyszałam pukanie do drzwi .

- Tak ? – powiedziałam .

- Mogę wejść – zapytał .

- Jasne , wchodź – odparłam cicho .

Usiadł na łóżku popatrzył na mnie . Znowu to samo. Jego wzrok mnie zabijał .

- Wiesz – zaczął – twój obiad był naprawdę świetny .

- Dziękuję – odpowiedziałam .

Nastała niezręczna cisza . W końcu zebrałam się na odwagę i spytałam

- Dlaczego właściwie mnie wybrałeś do tego obiadu ?

Zamyślił się . Pewnie nie wiedział co powiedzieć bo po prostu padło na mnie . Myliłam się .

- Widziałem jak pomagałaś mi , więc pomyślałem , że musisz spróbować sama . Czułem , że ci się uda i … udało.

Zatkało mnie. Harry przyszedł tu specjalnie , tylko po to żeby mi to powiedzieć .

-  Coś się stało ? – wyrwał mnie z zamyślenia .

- Nie , nic . Dziękuję jeszcze raz .

- Nie ma za co – uśmiechnął się . Boże , jego uśmiech . Nikt nie ma piękniejszego uśmiechu niż on.

- A tak ogólnie to co teraz robiłaś ?

- Hmmm. Właściwie to nic. Patrzyłam przez okno i podziwiałam pogodę.

- No tak , dzisiaj jest święto . Jest ciepło i nie pada – zażartował .

Uśmiechnęłam się nieśmiało. Wkurzało mnie to . Chciałam z nim normalnie porozmawiać , na luzie, ale nie mogłam . Siedziało we mnie coś , co uniemożliwiało mi normalne funkcjonowanie . Tak się cieszyłam , że tu jest , że siedzi na moim , no prawie moim łóżku i rozmawia ze mną . Ale dzięki mojemu nudnemu charakterowi i przerażeniu mógł po prostu odejść znudzony moim towarzystwem. Ku mojemu zdziwieniu nie odszedł . Mało tego , rozsiadł się wygodnie i nie zanosiło się na to aby w najbliższych minutach miał opuścić mój pokój . Ja też usiadłam , na krześle .

- To łóżko jest wygodniejsze od mojego – powiedział nagle .

Zaśmiałam się.

- Naprawdę . Do pokoju gościnnego kupiono wygodniejsze łóżko – ciągnął .

Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć.

- Chyba się tu przeprowadzę – zamarłam – ale dopiero jak wyjedziecie – dodał .

Odetchnęłam z ulgą . Nigdy wcześniej się tak nie wystraszyłam . Nagle poczułam się senna i ziewnęłam.

- Ooo widzę , że komuś się chce spać – znowu się uśmiechnął – chyba już pójdę do siebie .

Byłam na siebie wściekła. Właśnie wygoniłam na własne życzenie Harry’ego z pokoju . Miałam się z nim już żegnać , kiedy on podszedł do mnie i powiedział

- Miło się rozmawiało – zbliżył się lekko do mnie i popatrzył mi w oczy – i uwierz bardziej w siebie .

Po tych słowach stało się coś , czego bym się nie spodziewała

- Dobranoc – powiedział i pocałował mnie w policzek .

- Dobranoc – odpowiedziałam ledwo słyszalnie , ale chyba usłyszał, bo zamykając za sobą drzwi , zatrzymał się na chwilę .

Hej , tym razem Aisa :) Oto mój rozdział . Mam nadzieję że się podobał . Zapraszam do komentowania i również dziękuję osobie , która zostawiła ostatnio komentarz.