Rozdział 17

- … Sara ma uczulenie na ogórki ! Zawarta w nich substancja wywołuje właśnie taką wysypkę. Poczekamy aż się obudzi , podamy leki i myślę , że jutro może już wracać do domu.

Słuchałem lekarza i pomyślałem , że muszę się czegoś zapytać

- Panie doktorze , czy oprócz tej wysypki są jeszcze jakieś objawy ?

- Uczuleni ludzie czasem nie za bardzo wiedzą , co mówią , a potem nic nie pamiętają . U Sary się jeszcze pogorszyło , bo zemdlała, co się rzadko zdarza .

Lekarz skończył mówić i wyszedł . Ja jeszcze raz spojrzałem na Sarę . Nagle mnie olśniło . To dlatego mnie pocałowała i powiedziała , że jej się podobam. Ona tak naprawdę tak nie myśli. Posmutniałem . Ja bardzo ją lubię i podoba mi się , a ona tego nie odwzajemnia .

- oczami Zayn’a –

Myślałem nad tym co powiedział lekarz . Nie wiedzą co mówią – głównie to zapamiętałem . Nagle przypomniało mi się , co powiedziała mi Sara . Wiesz , że masz ładne oczy ? Od razu wszystko stało się jasne. To dlatego tak powiedziała . Szkoda , że tego nie zapamięta. Ja jej tego nie przypomnę , bo ona chyba tak nie myśli .

- oczami Ali –

Staliśmy wszyscy dookoła Sary i patrzyliśmy na nią .

- Wiecie co , idźcie do domu , ja tu z  Niall’em zostanę . – powiedziałam .

- No , nie ma sensu żebyście tu siedzieli – potwierdził Niall.

- Ok. Tylko dajcie znać jak coś się zmieni . – powiedział Liam i poszedł , a za nim reszta .

Siedzieliśmy koło jej łóżka . Trzymałam ją za rękę . Nagle poczułam drżenie. Spojrzałam na nią okazało się że ma otwarte oczy . Obudziła się .

- Sara ! – krzyknęłam .

Ona rozejrzała się dookoła .

- Gdzie ja jestem ? – zapytała

- W szpitalu . Zemdlałaś i przyjechało pogotowie . – odparłam.

- Ale czemu ? Co się stało ?

- Masz uczulenie na ogórki , a one były wczoraj na obiad . Nie wiedzieliśmy i też nie .

- Aha. Długo tu zostanę ?

- Do jutra . Lekarz powiedział….

No właśnie , lekarz !

- Niall , idź po lekarza – rozkazałam mu .

On wstał i poszedł do gabinetu .

- Więc lekarz powiedział , że da ci leki i wysypka minie . I to gadanie też , ale to chyba ci już przeszło . – dokończyłam.

- Jakie gadanie ?! – podniosła głos .

- Nic, nic . Po prostu podobno gadałaś bez sensu .

Do Sali wszedł lekarz , po czym nas wyprosił , bo musiał zrobić badania i podać leki. Staliśmy na korytarzu i czekaliśmy aż skończy. Wyszedł a my wróciliśmy do sali.

- Idźcie do domu i tak nie będę zbyt towarzyska , bo nie czuję się na siłach – powiedziała .

- Na pewno ? – spytał Niall.

- Tak , wracajcie – odpowiedziała.

Przytuliliśmy ją na pożegnanie i wyszliśmy .

* Następnego dnia , rano *

- oczami Niall’a –

Byliśmy już w szpitalu i czekaliśmy aż wypiszą Sarę . Czuła się już dobrze , a wysypka znikła przez noc . Po jakimś czasie mogliśmy wracać .

* 15 minut później *

- oczami Sary –

Zajechaliśmy do domu . Kompletnie nic nie pamiętałam z wczorajszego dnia. Postanowiłam pójść do Louis’a aby się go o to zapytać .

- oczami Louis’a –

Gapiłem się w telewizor , kiedy usłyszałem głos Sary

- Hej , Lou , możemy pogadać ? – zapytała.

Byłem zdziwiony , że przyszła do mnie  po tym, co się wczoraj wydarzyło , ale przypomniało mi się , że ona nic nie pamięta .

- Jasne , o co chodzi ? – odpowiedziałem .

- Wczoraj Ali powiedziała mi ,  że gadałam coś głupiego ? Możesz mi to wyjaśnić ? Co mówiłam i do kogo?  – dopytywała się .

Współczułem jej . Dlaczego musiała przyjść akurat do mnie ? Właśnie mam jej powiedzieć coś , po czym ona na mnie nie spojrzy  , ale co zrobię ? Muszę  powiedzieć prawdę .

- Tak , to prawda – zacząłem . Emm… tym kimś byłem ja , a ty…

Zobaczyłam jak wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia

- a ty powiedziałaś , że ci się podobam a potem – zawiesiłem się – a potem pocałowałaś mnie. Jeszcze wcześniej powiedziałaś Zayn’owi, że ma ładne oczy .

Spojrzałem na nią . Patrzyła się tempo na ścianę i nic nie mówiła . Nie wiedziałem co myśli i co teraz powiedzieć . Nagle odezwała się .

- Louis , nie wiem co ja wtedy robiłam i przepraszam cię za to . Mam nadzieję , że nic sobie nie pomyślałeś , bo ja wtedy gadałam od rzeczy i to nie było prawdą i w ogóle jeszcze raz bardzo przepraszam , nie chciałam. – mówiła jak najęta.

Co ? To nie była jednak prawda . Wszystko , co mówiła było tylko nic nieznaczącą paplaniną.

Posmutniałem , ale nie dałem tego po sobie poznać .

- Ej , nie przejmuj się – chciałem ją pocieszyć ale mi nie wyszło. Wybiegła z pokoju .

Hej :D Kolejny rozdział za nami . Hmmm... jak tak przeczytałam te dotychczasowe rozdziały , to uznałam , że te jeszcze nie opublikowane ( a napisany jest już 37 ) są o wiele ciekawsze . No nic , musicie poczekać :P Komentujcie !!! Aisa :*  
PS : Takich objawów po ogórkach nie ma !!! To tylko wymysł  ,wiecie , żeby nikt nic sobie nie pomyślał :)