Rozdział 29

-oczami Niall'a-

Z naszego domu do parku wodnego było tylko 20 minut drogi. Zeszło nam trochę dłużej, bo po drodze spotkaliśmy kilka fanek. Niektóre nieźle się na Hazzę wkurzyły, kiedy zobaczyły jak trzyma Ali za rękę. Sara nadal trzymała się z boku. Odzywała się tylko czasami do siostry i to wszystko. Młoda musi wiedzieć co się stało. Muszę ją o to wypytać. Nawet nie zauważyłam jak doszliśmy na miejsce. Rozdzieliliśmy się i weszliśmy do szatni. Ja byłem gotowy jako pierwszy. Ochlapałem się wodą i wparowałem na baseny niczym rakieta. Za mną weszli chłopcy, a zza drzwi obok wyszły dziewczyny. Podeszliśmy bliżej i naszym oczom ukazały się: żółta zjeżdżalnia- bardzo stroma, pomarańczowa- z pontonami i niebieska- dla dzieci. Dalej była rwąca rzeka i wyjście na basen zewnętrzny.

- Nie wiem jak wy, ale ja idę wszędzie!- zaśmiałem się i już byłem w drodze do wody. Wbiegłem i ochlapywałem wszystkich wkoło. Za mną, już nieco spokojniej weszli pozostali. Loczek i Ali poszli do rwącej rzeki, a chłopaki i ja chcieliśmy iść na zjeżdżalnie.

- Sara chodź nas przypilnować, bo my + wejście do zjeżdżalni = wypadek- powiedział Liam, co nie było do niego podobne.

- Ok. Mogę iść. Tylko bez wygłupów, jasne?!

- Jak słońce- powiedział Zayn. Na początek zaatakowaliśmy pomarańczową. Pontony były 2-osobowe, więc jedna osoba musiała jechać sama. Padło na mnie, bo nikt nie chcesz ze mną zjechać. Zayn pojechał z Louis'em, a Sara z Liam'em. Nie musieliśmy czekać na zielone światło, więc wsiedliśmy wszyscy jak jeden mąż i zjechaliśmy razem. Łapaliśmy się za ręce, Zayn raz spadł z pontonu, tzn. Lou go zepchnął, a co zdziwiło mnie najbardziej, Sara się śmiała. Ona na prawdę się śmiała! Kiedy dojechaliśmy na dół ja chciałem iść na żółtą, ale nikt się nie nie odważył, dlatego poszedłem sam. Byłem na górze, kolejki przed wejściem nie było. Nie powiem, trochę mnie to zdziwiło. Czekałem na zielone, a kiedy lampka się zaświeciła... Po prostu zleciałem na dół!!! Kiedy już odzyskałem świadomość gdzie jestem i co się stało, moim oczom ukazali się moi przyjaciele i Sara. Śmiali się ze mnie, bo- jak to ujął Lou- miałem minę srającego kota na pustyni połączoną z mega zaskoczeniem.

- I jak było?- zapytał Zayn przez śmiech.

- Świetnie... Polecam- nie umiałem się wysłowić.

Zrobiliśmy przerwę między zjazdami i udaliśmy się na poszukiwania pary zakochanych.

Byliśmy w rwącej rzece, w basenie sportowym, którego wcześniej nie widziałem. Na zjeżdżalniach też ich nie było. Staliśmy na środku jak banda głupków i rozglądaliśmy się na wszystkie strony. Nagle moim oczom ukazała się śmiejąca się parka. Wracali z basenu zewnętrznego, a uchachani byli jak nigdy. Podeszliśmy do nich.

- A co was tak bawi?- zapytał Liam.

- Harry właśnie pokazywał mi jak się robi fikołki w wodzie i trochę mu nie wyszło- powiedziała Ali.

- Jak to nie wyszło?

- Kiedy już miał się wynurzać, nie zauważył faceta, grubego faceta i powiedzmy, że jego twarz miała bliski kontakt z jego tyłami- Ali już nie mogła wytrzymać ze śmiechu.

- To wcale nie było śmieszne- powiedział Harry, wycierając łzy śmiechu.

-oczami Sary-

Kiedy tak staliśmy i śmialiśmy się, jakaś babka przechodząc obok mnie lekko trąciła moją rękę.

- Zostaw!!!- wydarłam się na cały głos. Wszyscy się na mnie spojrzeli jak na jakąś idiotkę, a Ali podeszła do mnie i przytuliła.

- Nie bój się, nic się nie dzieje- uspokajała mnie. Spojrzałam na tą kobietę i przeprosiłam, a ona uśmiechnęła się i odeszła. Wydawała się miła.

- Co się z tobą dzieje?!- zapytali po chwili Harry i Zayn. Ja nic im nie odpowiedziałam tylko zwróciłam się do Ali, aby im to wytłumaczyła i pobiegłam do szatni. Zdążyłam się tylko przebrać i wybiegłam z aquaparku. Biegłam przed siebie, nie wiedziałam gdzie jestem. Usiadłam na ławce i schowałam twarz w dłonie.

-oczami Louis'a-

Nie wiedziałem czemu Sara tak zareagowała. Nagle Ali zaczęła mówić.

- Wy nic nie wiecie, prawda?

- A co mamy wiedzieć?- zapytał Harry.

- Ona zachowuje się tak od czasu naszego koncertu we Francji. Co się wtedy stało?- zapytał Liam.

- Podczas koncertu Sara wyszła się przewietrzyć i wtedy...- wzięła głęboki oddech- Pamiętacie jak mnie pobito- zmieniła temat.

- Tak, ale co to ma do rzeczy?- wtrącił Niall.

- Dużo, bo ten sam facet- Marian, bo tak się przedstawił... zgwałcił ją...-dokończyła.

 Każdy z nas zrobił ogromne oczy. Nie mogłem wydusić z siebie żadnego słowa. Jak to zgwałcił?! I ona nic nam nie powiedziała!!! Dlaczego?!

- Trzeba z tym iść na policję!- krzyknął Zayn.

- Nieee... Dopiero po waszej trasie, tak umówiłyśmy się z Niall'em.

- Ale nie z nami!- wtrącił Harry- Dlaczego nam nic nie powiedziałyście?!

- A czy ty byś się chciał chwalić tym, że cię zgwałcili?!- zapytała retorycznie Ali. Każdy zamilkł. Nikt z nas już nie miał ochoty na zabawę, więc poszliśmy do szatni. Wyrobiliśmy się w pół godziny. Wyszliśmy i wróciliśmy do domu, nie zatrzymując się. Wpadliśmy do mieszkania, szukaliśmy Sary, na próżno, Nie było jej.

- Zadzwońcie do niej!- krzyknął Liam.

- Już dzwoniłam, nie odbiera- powiedziała Ali.

Nie wiedziałem co ze sobą zrobić. Teraz dopiero do mnie dotarło, to co się stało. Ten cały Marian ją wykorzystał, tak perfidnie wykorzystał!!! Kopnąłem z całej siły biurko. Nie ustałem na nogach i upadłem na podłogę. Zacząłem płakać. To dlatego mówiła, że nie ma w niej kocicy, dlatego nie chciała dać się dotknąć! Muszę ją znaleźć!!! Już miałem wychodzić z mieszkania, ale Harry mnie powstrzymał.

- To nie ma sensu. Poczekajmy, może wróci, a jeśli nie pojawi się do rana to zawiadomimy policję- powiedział. Jak to do rana?! Ale oni mają rację, nie mam pojęcia gdzie jej szukać. Poszliśmy do salonu, gdzie byli pozostali. Siedzieliśmy w milczeniu. W głowie miałem same czarne myśli. Co ona może sobie teraz zrobić?!

- Gdzie ona jest?!- zapytał Niall.

- A skąd mamy wiedzieć, przecież nie siedzimy w jej głowie!- krzyknął Liam.

Siedzieliśmy tak do północy. Potem Ali zasnęła na kolanach Harry'ego, on oparł się o Zayna i też zasnął. Liam chrapał już od godziny, a Niall z nerwów siedział w kuchni i jadł. Ja leżałem na ziemi i gapiłem się w sufit. Czekałem na nią, ale ona nie przychodziła. Mijały kolejne godziny. Niall też już poszedł się położyć. Jako jedyny stałem na warcie. Była już 3.30, kiedy nagle usłyszałem, że drzwi się otwierają. Szybko wstałem z dywanu i do nich podbiegłem. To co zobaczyłem zszokowało mnie! Stała(a raczej siedziała) w nich Sara, cała zapłakana. Miała podartą bluzkę i spodnie, a z wargi płynęła jej krew. Pomogłem jej wstać.

- To znowu on!- krzyknęła- On mnie uderzył!

- Ciii... spokojnie, wejdź do środka i chodź do kuchni- złapałem ją pod ramię i pomogłem przejść dalej. Nikt się nie obudził, może to i lepiej. Trochę opatrzyłem jej ranę na twarzy i zaniosłem do jej pokoju.

- Nie, proszę. Nie chcę być sama. Boję się, proszę!- zaczęła znowu głośno płakać.

- Mogę cię przytulić?- zapytałem, bo nie wiedziałem, czy nie zacznie krzyczeć. Ona tylko lekko kiwnęła głową i rzuciła się na mnie. Przewróciłem się na łóżko i objąłem ją.

- Nie zostawiaj mnie, proszę- wyszeptała przez łzy.

- Nigdy cię nie zostawię- powiedziałem tylko, a ona mocniej mnie przytuliła.

- Kocham cię Lou- powiedziała i zasnęła. Że co?! Co ona powiedziała, że mnie kocha?! Czy ja już mam problemy ze słuchem? Nie, to niemożliwe. A może jednak- rozmyślałem tak i nawet nie wiem kiedy zasnąłem w jej objęciach.

Hey. I mamy kolejny. Mnie, osobiście się bardzo podoba :) 

Dzięki za komentarze, ale szczególne podziękowania należą się cetrii. Kochana jesteś wielka ;**

Kama ;**